Ik overhandigde mijn boek aan politiek Den Haag

Kamerleden van links tot rechts namen 'Het Recht op een Stem' in ontvangst.

De Tweede Kamer vol kinderen, leuker toch?

Deze illustratie is te vinden in mijn nieuwe boek over kinderrechten: Het Recht op een Stem. Ik vroeg illustrator Claartje van Tiel-Visser om de Tweede Kamer af te beelden met allemaal kinderen en verwijzingen naar een klaslokaal.
Over het algemeen vind ik het erg interessant, zoeken naar overeenkomsten tussen de Tweede Kamer en mijn schoolklas. In beide gaan de discussies er soms stevig aan toe, maar in slechts één is het mijn docent Nederlands die het zwaar te verduren krijgt 🙂
Maar nu serieus. Op school gaan de discussies altijd over de inhoud, en niet over de persoon. Als dan toch iemand uitschiet en iets onaardigs zegt, wordt er direct collectief gecorrigeerd. Iemand voor sluipmoordenaar of terrorist uitmaken (wat in ons parlement gebeurt) lukt je op school niet zonder dat je direct de klas uit gestuurd wordt, of op zijn minst een flinke preek en 25 boze blikken krijgt.

Dan terug naar de illustratie. Vaak genoeg heb ik de klas omgetoverd zien worden tot een soort haarsalon, klasgenoten zien dansen of springen en iemand in zien dutten of stiekem tekeningen zien maken tijdens de wiskundeles. Dat is helemaal prima toch? Een beetje lol maken kan nooit kwaad. Op wie die jongens met die bal lijken gaan we het maar niet hebben..... 🙂

Bestel mijn boek over kinderrechten en jeugdparticipatie op www.hetrechtopeenstem.nl . Volgende week ga ik naar Den Haag om dit boek aan meerdere Kamerleden te overhandigen.

Wie zijn het beste als ministers?

Voor mijn boek 'Het Recht op een Stem' hebben maar liefst 20(!) mensen meegeschreven. Vanuit hun expertise, visie en ervaring hebben zij bijgedragen aan mijn doel: volwassenen helpen en overtuigen om meer naar kinderen te luisteren. Zo schrijft Mehrzad Joussefi over hoe belangrijk het is dat politieke partijen een jongeren afdeling hebben. Kimberley Snijders schrijft over het belang van het SER jongerenpanel en haar rol als voorzitter daarin.

Ik vroeg Claartje van Tiel-Visser, de illustrator van het boek, om alle medeschrijvers af te beelden als ministers. Ik ben onwijs blij met het eindresultaat, zowel van de meegeschreven stukjes, als de illustraties!

P.S. Stel dat dit écht de ministers zouden zijn, wie zou dat welke portefeuille krijgen? Ik stel voor dat Kindercorrespondent Tako Rietveld media in zijn portefeuille krijgt. Ilias Âdmi is jeugdbestuurder van Waterschap Amstel, Gooi en Vecht en zou van mij 'infrastructuur en waterstaat' krijgen. Mara en Eline zitten allebei in de KinderAdviesRaad van Stichting Kind in Ziekenhuis, ik denk dat zij Volksgezondheid wel aankunnen 😉

Ik denk een mooie verrijking van de huidige ministersploeg 🙂 Wie zouden jullie als minister willen zien?

Ik wil ook aanklagen, maar waarom mag dat niet?

Laatst las ik een groot artikel in het NRC met de directeur met Milieudefensie Donald Pols en advocaat Roger Cox, die samen ING aanklagen omdat ze te weinig doen aan klimaatbeleid. Ik werd erdoor geïnspireerd, en probeerde uit te zoeken hoe moeilijk dat is, iemand aanklagen. Toen ik de uitkomsten zag schrok ik
Als zestienjarige mag je nog niemand aanklagen. De wettelijke leeftijd om naar de rechter te stappen is achttien. Maar, de kinderen uit Wijk aan Zee die elke dag in de vieze speeltuinen moeten spelen omdat Tata daar de boel vervuild met schadelijke stoffen, mogen zij niet voor henzelf opkomen en naar de rechter stappen? Jongeren die gediscrimineerd worden bij het zoeken van een stage, mogen zij dat bedrijf niet aanklagen? De kinderen uit de toeslagenaffaire, ook zij werden monddood gemaakt.
Waarom mogen wij, kinderen, niet naar de rechter als ons onrecht wordt aangedaan? Wat maakt ons, onbekwaam om voor onszelf op te komen? Ik weet het niet, en volgens mij de rechters zelf ook niet. Zo las ik laatst het verhaal van de 17-jarige Hugo, die zijn middelbare school voor de rechter daagde vanwege het cameratoezicht daar. Hij schreef zijn eigen processtukken, maar werd ‘procesonbekwaam’ bevonden. Hugo was het hier niet mee eens en ging in beroep. Het Gerechtshof oordeelde dat hij weldegelijk zelfstandig mocht procederen.
Kortom: Als zeventienjarige heb je niet dezelfde rechten als een achtienjarige als het gaat om het aanspannen van een rechtszaak. Waarom? Geen idee.